«انتقال تکنولوژی
فناوری را میتوان تمامی دانش، محصولات، فرایندها، ابزارها، روشها و سیستمهایی دانست که در جهت خلق و ساخت کالاها و ارائه خدمات بکار گرفته میشود. آنچه مسلم است انتقال فناوریهای پیشرفته و دانشهای نوین از کشورهای شمال به کشورهای جنوب میتواند روند توسعه آنها را تسریع و همچنین عمق بخشد. در نتیجه در کنار سرمایهگذاریهای خارجی این مقوله میتواند تأثیر بسزایی در شتاب گرفتن حرکت اقتصادی کشورهای کمتر توسعهیافته و درحالتوسعه داشته باشد.
بر طبق دیدگاه اقتصاد کلان، انتقال تکنولوژی بین دولتها انجام میشود، بنابراین اولویت اول تصمیمات این است که دولتها تعیین کنند که کدام حوزه و زمینههای فناوری براي دستیابی به اهداف اقتصادی مورد نیازند. برای این منظور سه عامل باید در نظر گرفته شود: ۱. شباهت؛ ۲. تباین؛ ۳. سازگاری؛ بهطورکلی فناوری میتواند از سه روش به دست آید: ۱. خرید تکنیکهای تولید ۲. انتقال تکنیکهای تولید ۳. توسعه تکنیکهای خود.
البته باید توجه داشت که انتقال تکنولوژی به همان اندازه که مطلوب و ضروری است، امری مشکل بوده و در عمل با موانع متعددی روبروست، معمولاً مهمترین این مشکلات ناشی از عدم آمادگی با همراهی نیروهای متخصص دو طرف، مقاومت سازمانهای زیربط، مقررات دستوپاگیر و مانند آنهاست که تلاش وافری را براي حل آن میطلبد. در این میان نقش افراد مجربی که در هر دو طرف (اعم از گیرنده باعرضه کننده) نسبت به برقراری ارتباط مؤثر پیشقدم شوند، کلیدی و حیاتی است.»
نظرات
تجارت خارجی جمهوری اسلامی ایران